Hier is hij weer: 1 november. Allerheiligen.
Een moeilijke en tegelijk ondersteunde dag.
Een dag waar begraafplaatsen vol lopen met mensen, gekleurd worden door vele bloemen en waar af en toe een gedichtje, concertje of andere troostende activiteit wordt aangeboden.
Ikzelf heb geen kerkhof nodig, ik voel ze het meest dichtbij als ik in de stille natuur ben, zoals onlangs in IJsland bijvoorbeeld. In dat uitgestrekter rauwe landschap. Doorheen koude, wind en soms wat regen. Die rauwe natuur die me krachtig deed voelen door te weten dat ik het aankon om er alleen te staan. En tegelijk ook zo eenzaam in die grote leegte. De hardheid van de rotsen die me deden denken aan de hardheid van het leven. Het stipje dat ik ben op deze aarde.
Daar, in dat rauwe landschap, kan ik elke emotie extra hard voelen. De positieve en negatieve. Maar ik voel ze wel.
En dat is al zo belangrijk: ze blijven voelen, zowel tijdens de hoogste toppen als tijdens de grootste dieptes.
Rouwen doet veel voelen, levenslang. Soms sluimerend, soms diep. En ik voel hen bij mij. De mooie herinneringen die we samen deelden in dit leven. De goede en de slechte tijden. De waarom, wat als en hoe-vragen bij elk van hen die uit het leven stapten. Het onverwachte, de vulkaanuitbarstingen en bijhorende aardbevingen, die ze teweegbrengen.
De levens overhoop. En verder leven met hoop. Met kracht en liefde en steun en warmte en al wat iemand nodig heeft die rouwt.
Ik rouw om jou, mijn overleden dierbaren en alle nabestaanden. In gedachten stuur ik ze alles wat ze wensen toe.
Knuffels, begripvolle gesprekken en sprekend stiltes tussen lotgenoten, dat ook.
Omdat ik al zo vaak heb gezien en beleefd wat voor een verschil ze kunnen maken tijdens die zware bergtocht dat rouwen kan zijn.
Vandaag wandel in in gedachten met iedereen mee.
Verder.
Dat is mijn 1 november gedachte.
Dat is het idee, de gedachte, van dat simpele stipje op aarde.
Dat stipje dat haar overleden dierbaren nog elke dag mist en hen overal in meeneemt.
Met het hart, met een traan, met hoop,
Lore
Allerheiligen
« Waarom rouw meer aandacht verdient... Internationale dag nabestaanden na zelfdoding »
Reactie plaatsen
Reacties