Ik rouw, jij rouwt, wij rouwen…

Ik rouw

Jij rouwt

Hij/Zij Rouwt

Wij rouwen 

Allemaal….

Ieder van ons. We rouwen om zoveel: om overledenen, een ontslag, een verhuis, een afgelopen relatie of vriendschap,… Bij alle verlies hoort rouw. Voor iets of iemand, wat of wie gemist wordt. Ik moet je niet vertellen dat we dus heel veel bezig zijn met verliesverwerking. En alle verlies blijft aan ons plakken, beïnvloedt ons, maakt ons keer op keer weer anders.

Elk rouwproces is ook anders. Soms weegt het heel zwaar, soms gaat het makkelijker. Er zijn vele factoren die dat beïnvloeden zoals je opvoeding/vroege levenservaringen, leeftijd, relatie, manier van verlies (onverwacht?), reacties uit de omgeving op je rouwgedrag (wordt jouw rouw (h)erkent?), karakter (hoe is veerkracht?), uitleg die je kreeg over het verlies (kon je afscheid nemen?). Maar hoe dan ook: jij rouwt op jouw manier. Zoals Manu Keirse al zo mooi zei: rouwen is als een vingerafdruk….

Het heeft een  invloed op heel ons functioneren. Niet enkel emotioneel, maar ook cognitief (denk maar aan problemen met concentreren), gedragsmatig (onder- of overactiviteit bijvoorbeeld) als op fysiek  vlak (zoals letterlijk hartpijn, slapte, spierspanning).

Rouwen is dus meer dan verdiet, meer nog, verdriet is maar een fractie van een rouwproces. Duizend andere emoties steken tegelijkertijd, vaak intens en soms contradictorisch de kop op: angst, ontkenning, shock, eenzaamheid, verdriet, schaamte, machteloosheid, woede, identificatie, opluchting,… Allemaal normale gevoelens. Alleen voelen ze niet zo.

Of reageren vrienden of familie er verkeerd op. Ik moet je dus niet vertellen dat rouwen onderschat wordt… Het lijkt iets normaal, wat het ook is, maar  voelt niet zo.

We denken allemaal te weten wat rouw is, wat gezond en ongezond is. Enkel vergeten we af en toe dat we enkel weten war rouw is voor ons. Wat voor jou ongezond lijkt, is daarom niet altijd zo slecht. Slechts een kleine fractie van alle rouwprocessen zijn ongezond, of zoals wij het in de sector noemen: gecompliceerd. Rouw die heel het leven inneemt waardoor dagelijkse activiteiten niet meer lukken.

Wat is rouw dan wel eigenlijk en welke mythes zijn er?

Wel, hier heb je er al 5:

• Rouwen  is verwerken.

Rouw is levenslang. Rouw is doorwerken.

• Rouwen is  loslaten.

Rouw gaat over verbinden op een andere manier. Rouw is niet loslaten, maar verweven.

• Rouwen is ‘door de pijn doorgaan’.

 Rouw is tevens af en toe even de pijn vermijden. En herstelgerichte activiteiten maken er ook deel van uit.

• Rouwen is verdrietig zijn

Ook positieve gevoelens zijn mogelijk!

• Rouwen gebeurt is vaste fasen waarin we de eerste 6 maand verdrietig zijn en het met de tijd steeds beter gaat.

Rouwen is persoonlijk! Rouw op jouw manier en op je eigen tempo.

Rouwen is stilstaan bij verlies (haal herinneringen op, praat erover) en verder gaan in herstel (afleiding, leven terug aanvatten) en dit in een constante slingerbeweging.

En als ik jou een tip mag geven?

Steun iemand in rouw, maar laat alsjeblief de clichés achterwege, ze zijn misschien goedbedoeld, maar ze zijn kwetsend en gewoonweg fout. ‘Je komt er sterker uit’, ‘je moet het loslaten’,  ‘je moet verder voor de kinderen’, tijd heelt alle wonden’,… Allemaal vaak gezegd, allemaal even kwetsend en fout.

Rouw dus vooral op je eigen manier en als ik toch enkele (zeer algemene en theoretische) tips kan meegeven wat je kan helpen, dan zijn het deze:

Praat erover, schrijf, lees, herdenk, breng terug stabiliteit in le levensritme en structuur, verwen jezelf, neem tijd om alleen te zijn, bewaak je grenzen, neem niet te snel ingrijpende en belangrijke beslissingen en vooral vertrouw op je eigen gevoel!